Ik zie bomen in groen
en ook rode rozen
Ik zie ze bloeien
voor mij en jou
En ik denk bij mezelf…
Wat een wondermooie wereld!
Ik zie luchten in blauw
en wolken in wit
De heldere, zalige dag…
De donkere geheimzinnige nacht
En ik denk bij mezelf….
Wat een wondermooie wereld
De kleuren van de regenboog
zo mooi in de lucht
Zijn ook te zien op de gezichten
van mensen die voorbij komen.
Ik zie vrienden handen schudden en zeggen:
Hoe gaat het met jou?
Eigenlijk zeggen ze:
Ik hou van jou!
Ik hoor baby’s huilen
Ik zie ze groeien
Ze zullen veel meer leren
Dan ik ooit zal weten
En ik denk bij mezelf…
Wat een wondermooie wereld!
Ja, ik denk bij mezelf…
Wat een wondermooie wereld!!
Magisch denken, je zou toch willen dat je dat meeneemt in de ontwikkeling naar volwassene.
Helaas gaat de fantasie gaandeweg naar de achtergrond en neemt de realiteit de plek in.
Gister en vandaag kwam de realiteit hard aan. Zoals iedereen kwam ook bij mij het nieuws over de aanslagen in Parijs binnen.
De ochtend daarna stond gelukkig ‘gewoon’ weer in het teken van peuterdans en sport van de kinderen.
Bij thuiskomst wilden de kinderen gelukkig de intocht van Sinterklaas zien op televisie. Dus even geen gruwelijke beelden maar alleen maar vrolijkheid en frisse kindergezichten.
Niet lang daarna keek ik toch weer naar het nieuws op mijn telefoon. En getver, ook het magische kinderfeest werd dit jaar beïnvloed door de realistische denkwijze van volwassenen. Buiten beeld stonden volwassenen, sommige met kinderen op de arm, dingen te roepen over het traditionele Sinterklaasfeest, met gebalde vuisten.
Ik wil zooo graag het magische denken van kinderen zo lang mogelijk in stand houden dat ik vanmiddag gelijk geïnspireerd een prentenboek kocht voor een nieuw thema: Wat een wondermooie wereld!
